Dag 14 - Taupo

We worden bij de lodge opgehaald voor de Huka Falls Jet Boat tour van 30 minuten. Ga ik dit eigenlijk wel leuk vinden? Eenmaal aangekomen krijgt iedereen een grote regenjas en een reddingsvest aan. Wie geen zonnebril op heeft krijgt een bril te leen. Ik doe een muts op om te voorkomen dat m’n haar irritant gaat wapperen. En dan gaan we van start. Het gaat met een noodgang! We gaan met zo’n 80 km/u over het water. De boot heeft maar een laagje van 10 centimeter nodig. En zo af en toe maken we een draai van 360 graden. Als ik niet zo kots en kotsmisselijk zou worden zou ik het leuk vinden. Maar helaas… Vreselijk. Op de voorkant van de boot is een camera gemonteerd die ons filmt. Dat filmpje kun je achteraf kopen is het plan. Richting de waterval heeft ze de opname gestart. Eenmaal daar blijkt het niet gelukt te zijn. Dus op de terugweg probeert ze het nog een keer, met een extra draai als beloning. Gatver, ik ga echt nog net niet over m’n nek. Ik denk dat het handig is dat ik aan een zijkant zit. Hoewel ik me afvraag of dat iets uitmaakt als die boot om zijn as draait. Gelukkig zijn we daar verder niet achter gekomen. Ze vraagt aan de passagiers of we nog een draai willen. Iedereen (behalve ik uiteraard) roept ja. Zucht.

Wat ben ik blij dat ik er eindelijk uit mag. We worden teruggebracht naar de lodge. Daar eten we in de tuin wat appels. Het duurt nog zeker twee uur voor ik me weer enigszins oké voel.

We gaan rustig aan naar het thermische veld: Craters of the Moon. Hier zijn de modderpoelen van Taupo te zien.

Shaun heeft wel al gezegd dat als je die van Rotorua hebt gezien (en dat hebben we) deze wel enigszins teleurstellend kunnen zijn. Het is niet zo groot als in Rotorua. Maar evengoed vinden we het een leuke wandeling, ook al is het best wel heet zo zonder beschutting van bomen. Na de wandeling (van ongeveer een uur) hebben we wel een lekker ijsje verdiend.

Inmiddels is het wel tijd voor een lunch. We zoeken iets in de buurt. Eric neemt een ‘toastie’ met ham en kaas en patat en een smoothie. Ik neem alleen een smoothie; die jet boat zit me nog steeds niet lekker. Je kunt hier voor NZD 99,- een helikoptervlucht maken: ik heb even genoeg gehobbel gehad.

De dam wordt op gezette tijden open gezet: dagelijks om 10, 12, 14 en 16 uur. Het is inmiddels 15 uur geweest en wij willen wel eens zien hoe dat gaat. Op onze lunchplek wordt heel duidelijk uitgelegd (zelfs met een schatting van het aantal kilometers dat ook nog eens heel goed klopt) hoe we bij de dam kunnen komen. Het is nog steeds bloedheet in de zon en we lopen wat rond bij het water. Omdat we niet weten wat nou de juiste plek is, gaan we op zoek naar informatie. Op het informatiebord worden twee uitzichtpunten genoemd die 5 en 8 minuten lopen zijn. We zijn ruim op tijd en besluiten eerst in elk geval bij het eerste punt te kijken, deze is minder hoog dus minder klimmen. Vanaf deze plek kunnen we ook de hoger gelegen plek zien liggen. Met nog zo’n twintig minuten te gaan gaat Eric op een holletje naar de andere plek om te beoordelen wat de beste plek zal zijn. Ik blijf beneden wachten (ik ben tenslotte niet zo snel als hij). Binnen no-time zie ik hem boven staan en weer verdwijnen. Even later zie ik hem gebaren dat ik kan blijven waar ik ben. En binnen een paar minuten is hij alweer terug bij mij. Ruim op tijd voor de eerste sirene: voordat de sluizen open gaan wordt een sirene geluid: 8 minuten voor, 5, 2 en als de deuren daadwerkelijk open gaan. We gokken van tevoren tot hoe hoog het water zal komen. We zien de deuren open gaan en langzaam vult het eerste compartiment na de dam zich met het water. Onder ons gebeurt nog niet veel. Maar dat duurt niet lang! En we zitten aardig in de richting met onze schatting. De deuren blijven ongeveer 15 minuten openstaan.