Dag 23 - Van Abel Tasman National Park naar Punakaiki

We kunnen rustig aan doen want het is maar vier uur rijden naar ons volgende adres. Thuis hebben we al gekeken wanneer het hoogtij is (ik heb daar maanden naar gezocht en Eric vond het binnen vijf minuten) en dat is vandaag rond 16:00 uur. Met hoogtij schijnt het 't meest spectaculair te zijn. En als er dan ook nog westenwind staat is het helemaal goed.

We ontbijten in de eetzaal van het complex. Lekkere sterke koffie (we zijn blij dat we kozen voor 'gewoon' en niet voor 'sterk', dan hadden we nog heel wat nachten achter elkaar sterren kunnen kijken), heerlijk vers fruit, yoghurt met allerlei soorten muesli en cruesli en vers bereide eieren zoals wij ze willen hebben. We bespreken met onze gastheer, Robert, de vogels die we gisteren hebben gezien: het waren inderdaad geen kippen maar weka's. Robert doet de geluiden die ze maken erg goed na. Ook het geluid dat ze 's nachts maken lijkt erg goed. Gisteravond hoorden we een vogel krijsen en het klonk precies net zo! Hij vertelt ook dat ze in de buurt graag willen dat er Jan van Genten gaan nestelen. Om dat voor elkaar te krijgen hebben ze plastic Jan van Genten geplaatst. De vogels willen namelijk zeker weten dat het een veilige plek is om te nestelen en daarom wil niemand als eerste op een nieuwe plek gaan zitten. Op een andere plek schijnt het op deze manier gelukt te zijn. Hier helaas nog niet. Ook laat hij nog even horen hoe de plaatselijke uil klinkt, die hiermee zijn eigen naam heeft gemaakt: Morepork. Hij vraagt wat ons volgende adres is en geeft ons tips voor onderweg. Zo schijnt de walkway bij Cape Foulwind erg de moeite waard te zijn. En er is een zeehondenkolonie in de buurt.

De route is in elk geval schitterend! Weer heel anders dan wat we tot nu toe hebben gezien. Alleen erg veel bochten waardoor zelfs Eric lichtelijk misselijk wordt!

Bij Cape Foulwind stappen we uit. De vogels die we gisteren nog zo bijzonder vonden komen nu direct op ons afrennen: Weka's. Ze zijn echt totaal niet bang! We denken dat de walkway ongeveer een half uurtje is en aangezien het pas 14 uur is kan dat makkelijk voor het hoogtij is. Alleen is het helemaal geen half uurtje! Iedere keer denken we: wat een schitterende kust met een enorm ruige branding, nu zal het pad wel bijna ophouden. Niet dus. Dan komt er gewoon een ander schitterend stuk met een nog ruigere branding! Wat een golven. En dan dat geluid van het water, indrukwekkend. We denken dat Punakaiki (de Pancake Rocks) nog een half uurtje rijden is van hier en dat we die vanaf hier misschien wel kunnen zien liggen, haha. Rond half vier zijn we terug bij de auto en blijkt het nog drie kwartier rijden te zijn naar de Pancake Rocks. Ook dit stuk van de route is weer geweldig. Tropische begroeiing links en een mooie branding rechts. Dit zijn geen golven om in te gaan zwemmen.

Bij de Pancake Rocks is een walkway van zo'n twintig minuten. We horen aan het begin al flinke dreunen van het water tegen de rotsen. En gejoel van enthousiaste toeschouwers. Vanuit blowholes spuiten wolken van waterdruppels omhoog. Op de rotsen broeden verschillende vogels. Door de enorme verschillen in licht en donker is het moeilijk om een goeie foto te maken. Dus we kijken gewoon extra goed zonder camera. Zo mooi als in het echt, kunnen wij het toch niet vast leggen.

Hartelijk bedankt trouwens voor de felicitaties! Leuk dat jullie zo met ons meegenieten en uitkijken naar de verslagen.

Trouwens, Eric en ik hebben allebei al een vette stunt uitgevoerd. Eric al in het begin van de vakantie toen hij enthousiast naar de gondel wilde rennen omdat er toevallig net een aan kwam zonder stickers aan de buitenkant zodat we goed zicht zouden hebben: snel Moon, dan kunnen we daar in. En gelijk gaat hij bijna languit over een onhandig neergelegd kleed. Vanmorgen was het mijn beurt. Ik wilde snel naar de koffer lopen en bleef met mijn voet in het sprei hangen (wat een onding in zo'n krappe kamer).