Dag 24 - Van Barrytown naar Franz Josef

Om 8 uur gaan we aan het ontbijt met de houders van de B&B Kallyhouse in Barrytown. Er wordt brood geroosterd, koffie gezet, de tafel is al gedekt en in de keuken kunnen we cereals met yoghurt pakken. We krijgen tips over waar we het beste kunnen tanken voor we naar de Haast Pass rijden, daarna is de brandstof namelijk aanzienlijk duurder. Ook vertellen ze ons over verschillende 'one lane bridges' waarbij we op 1 over treinrails zullen rijden. Ze zijn allebei gek op vertellen. Om kwart over negen rijden we weg. Het weer is grauw en onderweg hebben we verschillende regenbuien. Rond een uur of twaalf stoppen we bij een cafétje om wat te eten. Daar is net een bus met Chinezen aangekomen. Die maken echt overal foto's van! Maar of ze ook wat zien, vragen we ons af. Binnen in het café vinden ze geen van allen de wc's.

Eric neemt een heerlijke fish & chips en ik een B.L.T. We eten het op bij de open haard. Lekker warm.

Rond twee uur komen we aan bij de Glenfern Villas in Franz Josef. We zijn best wel gaar maar omdat de weersverwachting voor morgen nog slechter is van vandaag besluiten we toch nog even op pad te gaan. We rijden naar de gletsjer (Franz Josef) en maken daar een wandeling van 1,5 uur. De mensen die wij op de heenweg tegenkomen zijn allemaal natgeregend. Wat hebben wij een goeie timing want het is droog. Haha, tot we weer terug lopen. Het plenst. Eenmaal terug bij de auto dubben we, eerst terug om droge kleren aan te doen of gelijk gaan eten. Die broeken drogen toch snel. In het restaurant hebben ze gratis Wifi dus een goed moment om te checken of Okarito Kiwi Tours nog heeft gemaild. We hebben net eten besteld en zien dan de korte mail: de tour begint om 20 uur, maar hangt af van het weer. Nu regent het nog steeds dus we moeten nog maar zien of het echt door gaat. We zijn gelukkig vroeg in het restaurant, het is maar 30 minuten rijden naar Okarito dus dat gaan we wel redden. Het eten is heerlijk! Er is daarna nog tijd om nog even de juiste kleding bij elkaar te rapen. Dan rijden we naar Okarito. We komen langs de Okarito Lagoon, waar we in elk geval een witte reiger zien. Het is allemaal goed te vinden. In het kantoor van de touroperator maken we kennis met Ian, onze gids voor vanavond. Hij moet nog maar zien of het gaat lukken vanavond want de weersverwachting is niet goed. Met regen is het probleem vooral dat hij de vogels niet kan horen en daardoor niet kan lokaliseren. Dan wordt het wel heel erg moeilijk. En, zoals hij zegt, we gaan eigenlijk sowieso iets onmogelijks doen. Het is echt heel moeilijk om een kiwi in het wild te spotten. De groep bestaat vanavond uit vijf mensen: vier Nederlanders en één local. We krijgen instructies en een groot deel van onze kleding mag niet mee: maakt veel teveel herrie. De local is in korte broek: ook een slecht idee: de muggen zullen er van smullen maar hij zal niet stil kunnen staan en daardoor herrie maken. Hij laat op de kaart zien in welk gebied we gaan kijken en hoe weinig kiwi's er zijn. In het gebied zijn drie paartjes, ieder paartje met een eigen territorium. Onlangs heeft het paar BZ en Beaumont een ei gelegd: een paar meter van de weg!! Maar de eieren worden weggehaald door kiwi-beschermers. Buiten hebben de eieren een overlevingskans van 5%, de weggehaalde eieren hebben een kans van 95%.

We krijgen truien, muskietennetjes en zaklampen te leen en dan gaan we rijden naar het gebied waar ze voorkomen. We krijgen meer instructies en we oefenen de instructies zodat we straks zo weinig mogelijk herrie maken. Dan gaan we lopend op pad, over de weg. En al heel snel stoppen we. Zachtjes horen we vanuit de bosjes zacht grommende/snuivende geluidjes. Dat zijn ze! Alleen dit is al helemaal geweldig! We lopen verschillende keren heen en weer, horen loopgeluiden (takjes breken, bosjes die bewegen, buikorgels van ons groepje...). En dan de roep van het vrouwtje, bijna direct gevolgd door die van het mannetje! Zoals Ian vooraf al zei moeten we wachten, wachten en wachten. Ik vind het enorm spannend. Al dat geritsel zo dichtbij. En dan komt er een auto, dus moeten we stil van de weg af stappen. Hoe zal dat eruit zien vanuit de auto: een stel mensen dat naar een bosje staat te staren... Een paar keer klinken de loopgeluiden zo dichtbij dat we nu toch wel iets moeten gaan zien? Maar dan lijken de geluiden juist weer verder weg van ons te gaan. En dan ineens, zien we toch beweging: wat takjes! Maar nog geen kiwi. Even later weer wat beweging en dan een kiwi-hoofd! Het gaat zo snel dat we amper realiseren dat we hem zagen. Ian informeert of iedereen hem zag maar niet iedereen zag hem. De kans dat we hem nog een keer zien schijnt klein te zijn. En toch gebeurt het. En nog beter dan de eerste keer. Dit keer zien we hem in zijn geheel en ook langer dan daarvoor. Het was het wachten meer dan waard. Dit is zo uniek. We hebben echt heel veel geluk gehad.