Dag 30 - Milford Sound: Key Summit walk

25 november 2015 - Te Anau, Nieuw-Zeeland

We willen om 7:30 uur ontbijten maar het lijkt erop dat Pam die tijd is vergeten want de keuken is leeg.. Om 7:40 uur komt ze binnen met handenvol lekkers en verontschuldigingen. Geen probleem, we hoeven niet op een bepaalde tijd ergens te zijn. We krijgen weer een heerlijk ontbijt met dit keer bacon van een door Pam en Guy zelf geschoten wild zwijn! Het is heerlijk.

Het plan is om vandaag een stukje van de Routeburn Track te lopen. De hele track is 33 kilometer en wordt meestal in ongeveer drie dagen gelopen. Dat doen wij dus niet. Het eerste uur van de wandeling die wij willen doen is hetzelfde als de Routeburn Track en daarna buigt 'onze' route af naar boven.

Als we met de auto vertrekken richting het startpunt is het niet het weer dat we hadden gehoopt: het is zwaar bewolkt en het waait hard. Hm, dit klopt niet echt met de weersverwachting. Als het pad nu maar niet te glibberig is om te belopen. Het is ongeveer een uur rijden. En dan gaat het ook nog regenen... Wat zonde! Wie weet, klaart het later nog op. We komen net als gisteren langs de Mirror Lakes, het 'mirrort' niet. Dus we rijden verder. De regen wordt steeds heviger. En de bergen die we gisteren vanaf de weg zagen zien we nu helemaal niet, zo laag hangt de bewolking. Als we bij de parkeerplaats komen regent het nog steeds en we wachten een tijdje in de hoop dat het droog zal worden. Na een half uurtje is dat nog niet het geval. En dan besluiten we gewoon te gaan wandelen: we hebben regenkleding bij ons en we zijn ook niet van koek. We beginnen tussen de bomen en het gaat rustig aan omhoog. Na ongeveer een uur komen we inderdaad aan bij een splitsing. Van de omschrijving van de wandeling weten we dat we nu nog zo'n twintig minuten gaan stijgen. Maar: wat is het mistig! We zien amper wat van de omgeving. Het pad en onze voeten en dan wat struikjes vlak naast het pad. Hoe hoger we komen hoe harder het waait. We komen bij een plateau met een kaart van de omgeving. Daarop staan de namen van de bergen die ons blijkbaar omringen. We zien echt niets! Bizar. En ook wel erg jammer. Het is vast schitterend op een heldere dag.

We lopen nog verder omhoog en gaan ondanks de mist, de lichte regen en de harde wind verder naar het viewpoint waar we eerlijk gezegd verwachten niets te zien. En inderdaad, alles is wit om ons heen. Er staat wel een foto van hoe het landschap er kennelijk ook uit kan zien met de omschrijving: a dramatic landscape. Ik maak een foto van het landschap zoals wij het zien met het bord op de voorgrond. Er staan bankjes en het is rond 12 uur dus we vinden het wel tijd voor een lichte lunch. Wie weet gebeurt er een wondertje en trekt de lucht nog open, je weet het niet. Meestal hebben wij erg veel geluk dus wie weet. Als we het toch wel erg koud beginnen te krijgen in de wind besluiten we toch maar terug te lopen. Als we bijna terug zijn van de route naar het viewpoint staat een gids naast het pad. Hij zegt dat we net te laat zijn om een glimp van de bergen tussen de wolken door te zien. We vinden het een poging waard om even te blijven wachten, wie weet gebeurt het nog een keer. En inderdaad: het gebeurt opnieuw! Geweldig! Wat een bijzonder uitzicht. We vragen ons af of we er net zo van hadden genoten als het gelijk al zichtbaar was. Het lijkt er trouwens op dat er steeds vaker openingen in de bewolking komen. Weet je wat, we gaan gewoon terug naar het viewpoint! En daar hebben we geen spijt van. Niet voor te stellen dat dit net toen alles wit was ook al om ons heen stond.

We genieten een hele tijd van het uitzicht en dalen daarna heel langzaam af. Dit is nog eens wat je noemt een wandeling met twee gezichten. En dat terwijl we terug dezelfde route lopen als heen.

Eenmaal beneden eten we onze appels in de achterbak van de auto. Daarna rijden we terug door het schitterende berglandschap met bloeiende brem. Het is zo mooi met die blauwe lucht met wat wolken. We stoppen langs de kant want dit moet echt even vastgelegd worden.

Een hele mooie laatste dag hier in Te Anau.

Foto’s

4 Reacties

  1. Rob en Gerda:
    25 november 2015
    Weet je wat wij zo bijzonder vinden? Nee, natuurlijk niet!
    Dat zelfs de beschrijving van de mistige natte wandeling zónder enig zicht, leest als een spannend boek. Compleet met een geweldige ontknoping!
    Veel liefs vanuit ons koffiebed aan de Van Lennepkaai
  2. Maaike:
    25 november 2015
    De aanhouder wint weer! En ik krijg weer enormectrek van die beschrijving van het ontbijt!
    Liefs
    Maaike
  3. John en Susan:
    25 november 2015
    In Amsterdam noemen ze dat mazzel hebben.
    (en geduld)! Fijn dat jullie die gids troffen anders waren jullie zo weggereden.
  4. Carina:
    25 november 2015
    Wat hebben jullie toch geluk! Maar goed dat jullie nog terug gegaan zijn en Puzzling World lijkt mij idd ook erg leuk, maar een beetje ver voor een dagje uit! Alle foto's zien er weer geweldig uit. Grappig: Jarno moest wel even goed kijken, want in eerste oogopslag dacht hij dat Eric wel in gezelschap verkeerde op de foto met de zeer bijzondere toiletruimte.